۱۳۹۲ فروردین ۹, جمعه

مردم هشیار باشید :



خبر قتل عام زندانیان سیاسی رجایی شهر جدی است.

به طوری که عده ای از زندانیان سیاسی در بهمن ماه 1391 درباره ی احتمال تکرار کشتار دهه شصت اعلام خطر کرده بودند.
 روز پنجم فروردین 1392 با وخامت حال علیرضا کرمی خیرآبادی و به کما رفتن، و احتمال سکته مغزی، به بیمارستان خمینی اعزام شد. به دنبال اعزام کرمی خیر آبادی به بیمارستان در روز 7 فروردین مسئول بهداری زندان گوهردشت، پاسدار کریمی به بند 12 اندرزگاه 4 آمده و اعلام کرد که احتمال مننژیت بصورت گسترده در سالن 4 وجود دارد. بنابراین همه باید برای پیشگیری قرص بخورید، او گفت کرمی خیرآبادی مننژیت گرفته است.
این در حالی است که کرمی از قبل اعلام کرده بود می خواهند مرا بکشند برای همین به بیمارستان نمی برند. موضوع مننژیت  در واقع نقشه از قبل طراحی شده رژیم است هم برای توجیه قتل کرمی و هم شیوع بیماری در میان زندانیان سیاسی جهت قتل عام انها است.
ما به تمامی انسانهای آزادیخواه و نهادهای حقوق بشری هشدار می دهیم  که بیش از این تعلل نکنند و هرچه سریع تر هیاتی برای تحقیق به زندان اعزام نمایند تا از قتل عام 250 نفر انسان جلوگیری کنند .
همچنین به همه ای مردم ، نیروهای انقلابی و خانواده های زندانیان هشدار می دهیم اگر دیر اقدام کنید عزیزان خود را از دست خواهید داد.

جمعی از زندانیان سالن 4 زندان گوهر دشت
7/1/1392
باز تکثیر از : فریده جعفری


Dear Mr. Murphy ,

The life of political prisoners in Iran’s Gohar Dasht prison is in great danger!

We would like to ask you to be consciously aware of news leaked out by a group of Iranian political prisoners, for the first time in February 2013 from Salon number 4, at Gohar Dasht prison in Iran, warning the whole politically conscious world as well as the Iranian people that the Iranian political prisoners in Gohar Dasht prison are on the verge of being ruthlessly massacred, as evidence shows based on a pre planned attempt by the criminal Iranian regime. This massacre will happen any time soon. 

According to news we received on March 25, Mr. Alireza Karami Kheirabadi, one of the political prisoners at Gohar Dasht, was transferred to the Khomaini Hospital due to his rapidly deteriorating health. He went into a coma with the possibility of having a heart attack. 

Following his hospitalization, on March 27, Mr. Karimi, the person in charge of the Gohar Dasht prison’s infirmary arrived in cell number 12 and announced that Mr. Alireza Karami Kheirabadi has contracted meningitis. Therefore all other prisoners who are residing at Salon 4 are in danger of contracting meningitis also, and as a result, every one should be taking supplements to prevent the spread of the disease. 

However, the actual case is that before Mr. Alireza Karami Kheirabadi’s health worsened, he predicted and informed his cell mates that the prison authorities would delay his treatment, intending to kill him. That’s why they did not send him (at that time) to a hospital to pursue medical treatment, yet he had been suffering for a long period of time. The political prisoners at Gohar Dash jail commonly believe that, in fact, meningitis is the subject of the plan already designed by the regime to justify murdering Mr. Alireza Karami Kheirabadi and they also believe the regime will keep the prevalence of the disease among the political prisoners to orchestrate their massacre.

We warn all freedom loving people and human rights organizations to not delay sending, as soon as possible, a delegation to investigate the case and prevent the coming massacre of the lives of 250 political prisoners in the regime’s Gohar Dasht prison. 

We also warn all the Iranian people, families of any prisoners, and all revolutionaries that the lives of their loved ones will be lost, if they do not foresee and act on the coming disaster. 

03/29/2013

Please help these prisoners.

The Undersigned:


عدم تبعیت از طرح بیمار سازی، محرومیت از مرخصی است.


شرط پنهان برای استفاده از تسهیلات قانونی از جمله مرخصی در زندان گوهردشت تبعیت از شبکه توزیع مواد مخدر و شبکه جاسوسی وزارت اطلاعات است. 
زندانی سیاسی علیرضا فراهانی فارغ التحصیل مهندسی مکانیک از دانشگاه پلی تکنیک تهران که به اتهام فعالیت سیاسی و اقدام به براندازی در تظاهرات سال 1388 دستگیر و پس از تحمل 14 ماه انفرادی به پنج سال زندان و تبعید محکوم شد ه است به دلیل اینکه عناصر خود فروخته و اطلاعاتی رژیم که به صورت سازمان یافته به توزیع مواد مخدر و قرصهای روانگردان و خواب آور میان زندانیان سیاسی و دیگر زندانیان  مشغول هستند و علیرضا حاضر به مصرف مواد و قرص های فوق نشده است،  علیرغم اطلاع دادن ماموران به خانواده اش مبنی بر اعطای مرخصی در ایام عید ، او از رفتن به مرخصی منع گردید، در حالی که قاضی پرونده با مرخصی او  موافقت کرده است این زندانی سیاسی برای سومین بار متوالی از همرامی خانواده خود در ایام عید محروم می گردد  .
لازم به ذکر است  در میان زندانیان سیاسی از افراد فعال شبکه جاسوسی اطلاعات فردی به نام سیف اله سپاهی می باشد که   توسط این فرد زندانی سیاسی ...(منصور گچسارانی) را بیست روز پیش از اعدام چیز خور کرده اند.
اداره اطلاعات از کثیف ترین شیوه ها برای کشتن افراد سیاسی استفاده می کند .

فریده جعفری
8/1/1392

۱۳۹۱ اسفند ۲۹, سه‌شنبه

برگزاری مراسم چهارشنبه سوری در زندان گوهردشت


امروز مراسم چهارشنبه سوری توسط زندانیان  بند سیاسی گوهر دشت با شکوه  برگزار شد، ماموران در شروع مراسم سعی نمودند از جمع شدن و برگزاری جشن جلو گیری نمایند اما با مقاومت و عزم راسخ زندانیان جهت برگزاری مراسم رو بروی شدند و از ترس اینکه مبادا در گیری ایجاد شود عقب نشینی نمودند.
در این مراسم زندانیان آتش روشن کرده  ضمن جشن و سرور به دور آتش حلقه زده سرود یار دبستانی و چند سرود و ترانه های دیگر را با صدای بلند خواندند، سپس اندک شرینی و شکلاتی که داشتند به رسم آروزی پیروزی و شادکامی بین خود تقسیم نمودند و در پایان همگی با آروزی پیروزی  سال نو را به مردم ایران  تبریک گفته اعلام امید واری کردند که سال 1392 سال شکست و نابودی دشمن باشد.

هر روزتان نو روز      نوروزتان پیروز

پیش بسوی اتحاد بیشتر، برای فشار بیشتر!!!
پیش بسوی اعتراضات گسترده و متحدانه با شعار:
کارگر زندانی ، زندانی سیاسی آزاد باید گردد!

کمیته حمایت از شاهرخ زمانی
29/12/1391

پیام نوروزی زندانیان سیاسی رجایی‌شهر کرج


آژانس کُردپاتعدادی از زندانیان سیاسی محبوس در زندان رجایی‌شهر کرج به مناسبت فرارسیدن سال نو پیامی را صادر کردند.
متن کامل این پیام که به آژانس خبررسانی کُردپا رسیده است، عینا درپی می‌آید:
ضمن تبریک سال جدید بە هموطنان عزیز، آرزومندیم سال ٩٢ گریز و رهایی از فشار حاکمیت و رسیدن بە بالاترین آرمان‌های بشری در سراسر ایران عزیز و جهان باشیم. تجدید میثاق و پیمان می‌بندیم کە شهدای راه آزادی علی الخصوص خانوادەی شهدا و اسرای ایران عزیز در زندان‌های کشور را یاد می‌کنیم و بە نمایندگی اکبر محمدی، ستار بهشتی، علی صالحی، فرزاد کمانگر و هاله سحابی و کسان دیگر کە در چند سال اخیر توسط خون خود میهن وخیابان‌ها را لالە‌گون و عطرآگین و بهار، و بهار ایران زمین را تا ابدیت و جاودانگی بە خون جان گواه و شفا دادە‌اند.
امضاء کنندگان:

١ـ خالد حردانی ٢ـ شاهرخ زمانی ٣ـ رضا شریفی‌بوکانی ٤ـ صالح کهندل ٥ـ محمد علی منصوری ٦ـ موسی صفی ‌اصلانی نژاد ٧ــ محمد بنا‌زادە‌امیر‌خیزی ٨ــ عباس رادفر.

باز تکثیر : کمیته حمایت از شاهرخ
29/12/1392

۱۳۹۱ اسفند ۲۷, یکشنبه

کمونیسم در برابر کارگریسم: یک کارزار طبقاتی


سرمقاله آلترناتیو: کمونیسم در برابر کارگریسم: یک کارزار طبقاتی


:سرمقاله 

کمونیسم در برابر کارگریسم:
یک کارزار طبقاتی

1_ انقلاب­های شکست­خورده به زلزله می­مانند. هم پس­لرزه­های شدیدی دارند، و هم خرابی­هایی که بار آورده، و آبادی­هایی را که با خاک یکسان کرده­اند، تا سالیان سال فرصت بازسازی و امکان بازیابی پیدا نمی­کنند. مدفن امیدهای بسیار می­شوند و چه بسیار چیزهایی که تا سالیان در اعماق­شان می­ماند و شاید روزی، مثلاً در گودبرداری برای ساختن یک آسمان­خراش بر ویرانه­ای، روی خاک­ها نمایان شوند و راوی تاریخ آن زلزله  شوند. زلزله­ها سهمگین و نا­به­هنگام­اند، و همه چیز را بی­محابا زیر و رو می­کنند؛ انقلاب­ها را ضدّ انقلاب می­کنند، انقلابیون را به حاشیه­نشینانی بریده و دور افتاده از مدار انقلاب بدل می­کنند، و گاه حتی معانی پسِ واژگان را هم تغییر می­دهند. زلزله­ها گاه بدل به کابوسی می­شوند، مانند آن­چه مدت­هاست بر اپوزسیون چپ ایران سایه افکنده است: اراده­ای برای انکار وضعیت موجود وجود ندارد، لذا کسی در برابر این اوضاع ایستادگی نمی­کند. همه چیز به یک نوعی تسلیم­طلبی رضایت­مندانه همراه با نمایش ”درگیر بودن“ و تداوم وضعیت نمادین مبارزه ختم شده است.



 2_ وُرکریسم یا کارگرگرایی، نام آن ایدئولوژی است که معتقد است ”طبقه کارگر“ مترقّی­ترین طبقه در عصر سرمایه­داری­ست (به درستی)، اما به شیوه­ای مکانیکی و یک سویه بر عملکرد و سوخت و ساز جنبش طبقه کارگر صحّه می­گذارد. علاوه بر این که کلّ فرایند مبارزه طبقه کارگر را به مسائل خالصاً کارگری و پیوسته به مسائل روزمره و عینی کارگران محدود می­کند، مهم­ترین آفت وُرکریسم این است که آن قدر به مسائل مربوط به حیطه تولید و اصطلاحاً کارخانه_محور محدود می­گردد، که از عرصه مهمی از مبارزه که طبقه کارگر می­باید تلاش ویژه­ای را نسبت به آن مبذول بدارد، غفلت می­ورزد.  وُرکریست­ها از هر مسئله­ای که صراحتاً کارگری نباشد احتراز می­کنند، و درست در همین نقطه است که قافیه را در مورد مسائل اساسی سیاسی طبقه کارگر می­بازند و به لحاظ سیاسی، طبقه کارگر را آن قدر ضعیف می­کنند که بیم آن می­رود هر آینه طبقه کارگر به زائده سیاست­های ضدّ کارگری جریانات راست و گرایشات مختلف بورژواییِ نفوذی در جنبش کارگری بدل شود.
از این گذشته، وُرکریسم خود شکل ویژه­ای از اکونومیسم است و با آنهم­پوشانی دارد. این که اقتصاد کلید همه چیز است (که تردیدی نیست که اقتصاد تا چه حد تعیین­کنندگی دارد) عملاً به انفصال مکانیکی اقتصاد و سیاست در لحظه مواجهه طبقه کارگر با آن منجر می­شود، به طوری که هیچ شکلی از وظایف سیاسی برای طبقه کارگر متصوّر نمی­شود. برای روشن شدن این مسئله بیایید نگاهی بیندازیم بر این شعار مبهم و خطرناک ”تشکّل­های مستقل کارگری“ که در ده­_­دوازده سال گذشته و تحرکّات نوین جنبش کارگری ایران، لقلقه زبان اغلب فعالین و جریانات کارگری بوده است. عدّه­ای آن را ”مستقل از دولت و کارفرما“ تعبیر می­کردند، و عدّه­ای نیز ”مستقل از احزاب“. ماحصل آن اما چیزی نبود، جز ”مستقل از سیاست“ شدن جنبش طبقه کارگر ایران، به طوری که این نیروی عظیم و استراتژیک، در بزنگاه­های سیاسی بسیاری، گُنگ و بی­تفاوت بر سر جای خویش قرار گرفت، حال آن که در  همان حین، هر روز به طور میانگین، چندین اعتصاب و اعتراض کارگری را از سر گذرانده بود.


3_ در چند هفته اخیر، اتفاقات مهم و تازه­ای در درون جنبش کارگری ایران افتاد که البته تنها نوک کوه یخی بود که از سوی نیروهای راست با پلاتفرم واحد یک برنامه نئولیبرالی تمام عیار، در بطن تحولّات سیاسی_طبقاتی ایران می­جنبد.
در رأس این وقایع، پیوستن داوطلبانه منصور اسانلو، رئیس سابق سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، به ”موج سبز“ و معرفّی وی به عنوان ”مسئول ستاد هماهنگی فعالان کارگری“ بود. اسانلو که حدوداً هم­زمان با به مرخصّی آمدن رضا شهابی از زندان، ایران را به مقصد موقّت ترکیه ترک کرده بود، ضمن بیانیه­ای از جانب سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی از سِمت خود به عنوان رئیس سندیکا خلع گردید و متّهم به انجام تخلّفاتی شد که موجب گردید نه فقط حمایت سندیکا را از دست بدهد، بلکه از جانب سندیکا درخواست شد که فدراسیون بین­المللی کارگران حمل و نقل، هرگونه حمایتی را نسبت به او متوقف کند. در مقابل، اسانلو عملاً در قبال معرکه به پا شده سکوت اختیار کرد، و تنها پس از انتشار گزارش سالیانه سندیکا در وبلاگ شخصی خودش، اولین مصاحبه­اش را با تلویزیون رها، ارگان رسانه­ای موج سبز به انجام رساند.
این زنجیره حوادث، بار دیگر فرصتی شد برای بروز و عودت کردن بسیاری از امراض درونی چپِ بازمانده انقلاب 57، که سیمپتوم­های آن گاه و بی­گاه به مناسبت­هایی نظرها را به خود جلب می­کند. مجموعه وقایعی که حول منصور اسانلو شکل گرفت، بارِ دیگر حضور ”آن دیگری­های رقیب“ را به جریانات و گروه­های سیاسی چپِ رسوب کرده از انقلاب 57 یادآوری کرد، و      صاحب­نظران از در و دیوار با مواضع مشعشع و درخشان خود قلم­ها فرسودند و مسوّدات­شان را در هر کوی و برزن مجازی (سایت­ها و وبلاگ­های اینترنتی) منتشر نمودند.
روشن است که اسانلو برای جریانات سیاسی راست و چپ، هردو، حائز اهمیت بوده و هر دو طیف تلاش کرده­اند تا او را از آنِ خود کنند. اسانلو، به عنوان شاخص جنبش کارگری ایران بعد از زنجیره سرکوب­های پس از انقلاب 57، همواره از سوی نیروهای سیاسی راست به مثابه نمادی از جامعه مدنی و از جانب نیروهای سیاسی چپ، به عنوان چهره ممتاز و رهبر کارگری سمبل اتحادیه­های کارگری خودجوش، مبارزه از پایین طبقه کارگر و سندیکالیسم رزمنده، مورد حمایت و محل مناقشه بوده است.
اسانلو البته هرگز آن فعال کارگری_سندیکایی خنثی و بی­خط و ربطی نبود که جریانات سیاسی چپ و راست در پی شکل دادن به او باشند و او نیز پذیرنده آن باشد، بلکه همواره، و در مقاطع حساس و بزنگاه­های سیاسی متعدّد نشان داده بود که اتفاقاً بر خلاف تصوّرات خام بسیاری از داعیه­داران چپ و جنبش کارگری، بسیار بر جایگاه و نقطه اتکای سیاسی خود، و خطوط و          صف­بندی­های جاری اشراف دارد، و حقیقتاً نیازی نبود که این تشت از بوم بیفتد تا همگان در جریان مناسبات مالی (این پاشنه آشیل رهبران و سازمان­های صنفی کارگری) و غیر مالیِ او با برخی نمایندگان و نهادهای به وضوح امپریالیستیِ خواهان مداخله در جنبش کارگری ایران، قرار گیرند.
اما پس از وقایع اخیر، کیشِ کارگر پرستی که در سی سال گذشته، خود یکی از مهلک­ترین بیماری­های پیامد انقلاب شکست خورده 57 برای چپ ایران بوده، چونان تبی در میان فعالین سیاسی و خیل پژوهشگران و پویندگان و کوششگران و کنشگران عرصه مسائل کارگری بالا گرفت، و ناگهان قاطبه نامبردگان به نتایج واحدی رسیدند:
_ اسانلو سرمایه و پشتوانه جنبش کارگری ایران است و حیثیت او حیثیت جنبش کارگری است.
_ سندیکا برخوردی غیر دموکراتیک، ناسپاسانه و غیر محترمانه با اسانلو داشته است.
_ ارائه فرمولبندی­های اخلاقی از مسائل پیش آمده به ویژه با هدف کم­رنگ کردن وجه سیاسی قضایا و برجسته کردن و تأکید بر برخی مسائل شخصی که تنها می­تواند حاشیه­های اتفاقی چنین مهم را به متن تبدیل کند.
آن­چه اسانلو امروز مرتکب آن شده است، یکی از هزاران اتفاقات روتینی است که در دل جنبش کارگری می­تواند بیفتد و چه بسا که در مراحل گرهی مبارزه طبقاتی و حادتر شدن شرایط سیاسی، این حوادث سهمگین­تر، در ابعادی گسترده­تر و با تبعات دهشتناک­تری نیز اتفاق بیفتد.
اما چیزی که باید هول در دلهایمان بیندازد و با جمع­بندی مواضع افراد و جریانات چپ در قبال این مسئله، تنمان را بلرزاند، سطح نازل درک طبقاتی و شمّ سیاسی عمده نیروهای چپ و کمونیستی است که جز ”آبرُفت­های به جا مانده از سیلاب انقلاب 57“ نمی­توان نامی به آن­ها داد.
رقّت­انگیزترین دعواها و جدال­های ضربدری، سخیف­ترین نقدها و          کینه­توزانه­ترین تعرّضات برای پیش افتادن از یکدیگر به منظور تخریب و تسویه حساب­های چند سال انباشته، به بهانه خروج اسانلو و بیانیه سندیکای واحد صورت گرفت. این در حالی است، که جریانات سیاسی راست، یکی پس از دیگری دست به ابتکاراتی می­زنند تا بتوانند جنبش و تحرّکات کارگری در دوره سیاسی پیش رو را تحت کنترل حداکثری خود قرار دهند و استیلایشان را تحکیم کنند. پس از پروژه­هایی نظیر کارنامه (ارگان کارگری رادیوی امپریالیستی فردا) و کلمه کارگری (ارگان کارگری راه سبز امید)، نوبت می­رسد به تریبون جدیدی به نام ”آوای کار“ که گویا قرار است با عرضه فول پروفسورهایی که خود را کارگر و کارگرزاده می­دانند در فُرمت­های نوین،(1) کلید گشایشی برای جای پا پیدا کردن جریانات اصلاح­طلب و سبزهای کلاسیک در درون جنبش کارگری جستجو کند، تا بتواند این جنبش را به شکل ارگانیک به جنبش سبزی که فی­الحال مفقود است، متصل نماید.
با ارجاع به تجارب تاریخی متعدّد و گردنه­هایی که جنبش کارگری در ایران و جهان پشت سر گذاشته است، قاعدتاً این عرصه نمی­تواند محلّ غافلگیری کمونیست­ها باشد. از تجربه حزب کارگر بریتانیا که سر تا ذیل­اش کارگر بودند، تا احزاب سوسیال دموکرات اسکاندیناوی و تجربه جنبش همبستگی لهستان که ابزار پاپ و امپریالیسم شدند، همگی نشان دادند که چگونه نهادها و جنبش کارگری این قابلیّت را دارند که تن به انحطاطی بی­امان بسپارند و به زائده سیاست­های بورژوازی جوامع خود بدل شوند.


4_ باطل بودن عمده مباحثی که طی هفته­های اخیر حول شخص اسانلو و نحوه عملکرد سندیکا با وی صورت گرفته است و عملاً به منجلابی سرشار از ریاکاری­های شکست­طلبانه ایادی و متعلّقات سازمان­ها و احزاب به گل نشسته چپ می­ماند، با یک نام و تنها با یک نام آشکار می­شود: ”شاهرخ زمانی“.
کسانی که بیانیه­های زنجیروار و درخشان شاهرخ زمانی طی ماه­های گذشته را دنبال کرده باشند، به چشم می­بینند که این کلمات چگونه چون خنجری نامتساهل از زندان رجایی­شهر کرج، بر قلب حکومت سرمایه­داری اسلامی ایران فرو می­رود و باز برای آخته­تر شدن و دیگرباره فرودآمدن، بیرون کشیده     می­شود.
شاهرخ زمانی، کارگر کمونیست که می­باید در زمانه سرگشتگی و گیج و گول بودن احزاب و سازمان­های پرطمطراق چپ و اسماً کمونیست، بی­هیچ    چشم­انداز رهایی از بند، در زندان به سر برد، یک تنه هم­چون مانیفستی کمونیستی برای جنبش طبقه کارگر امروز ایران می­رزمد و در محبس چَند در چَندش، کیلومترها جلوتر از جریانات نامبرده موجود قدم بر می­دارد و به پیش می­رود.
تراژدی امروز چپ متفرّد و متحزّب ایران این است که خیل عظیم­شان در حاشیه­های امنِ خود دچار کورذهنی شده­اند، اما یک کمونیست تمام عیار مانند شاهرخ زمانی در زندان، تیزبینانه مسئله را دریافت و هضم می­کند و سپس نسبت به آن واکنشی مسئولانه و اصولی نشان می­دهد. شاهرخ زمانی برای تشریح و آسیب­شناسی وضعیتی که سندیکای واحد در مواجهه با یکی از شاخص­ترین چهره­های رهبری سندیکا بدان دچار شده است، ابتدائاً به درستی محدودیت­های مبارزه سندیکالیستی را به همگان یادآوری می­کند:
مبارزات سندیکایی به علت محدودیت­های خود که با چهارچوب صنوف با نام­های مختلف بر پایه فروش بهتر نیروی کار و بهبود وضعیت معیشتی کارگران می­باشد، بدون قبول و ارتباط با مبارزات  سیاسی در جهت کسب آزادی­های تجمع و تشکل و بالاخره حاکمیت کارگران نمی­تواند، کل طبقه کارگر را در مقابل دولت سرمایه­داری متحد کند، به عبارت دیگر مبارزه برای کسب نان و آزادی در شرایط تسلط و حاکمیت سرمایه­داری جدایی­ناپذیرند.“(2)
و سپس تصریح می­کند که ”اتحادیه­ها به عنوان بخشی از ابزار قدرت در همراهی شوراها و کمیته­های کارگری جهت اعمال قدرت سیاسی طبقه کارگر می­باشند. هرگونه جدایی و دیوارکشی بین این دو بستر (حزب طبقه کارگر و سازمان­های توده­ی کارگران) که عموماً آگاهانه از طرف عوامل سرمایه­داری تحمیل می­شود، منجر به تنزّل قوای کارگر در حد بَرده و آلت دست احزاب و جناح­های سرمایه­داری شده و در گرفتن امتیاز بیش­تر از یکدیگر مورد سواستفاده قرار می­گیرد. هر گونه مبارزه برای بهبود وضعیت کارگران در شرایط بردگی اقتصادی، فقط در صورتی می­تواند مفید باشد که در جهت رشد آگاهی، اتحاد و سازمان­یابی و حاکمیت مستقل کارگران باشد.“(3)
سوال اصلی آن­جا در ذهن شکل می­بندد که یک اپوزسیون عریض و طویل، در برهه­ای و به بهانه وقوع چنین اتفاقی در یک سندیکا (ضمن در نظر داشتن اهمیت تاریخی_استراتژیک آن)، چشم بر تمام دانش و تجارب طبقاتی­اش در خصوص سندیکا (ولو رزمنده­ترین آن­ها)، کارکرد و کارنامه چهره­های شاخص­اش می­بندد، و با این بهانه، تمام توان­اش را برای سازمان دادن یک جنگ همه با همه برای بازی دو سر باخت چپ اپوزسیونی متمرکز می­کند.
درست در همین حین، مجموعه نیروهای درگیر در این مجادله بی­فرجام، چشم بر یکی از میلیتانت­ترین نیروهای سیاسی_طبقاتی خود در زندان بسته است و به گونه­ای رفتار می­کند که گویی کسی به نام شاهرخ زمانی در زندان رجایی­شهر کرج به بند کشیده نشده و محکوم به سپری کردن یازده سال از زندگی زاینده و پویای خود در زندان نیست.
نام شاهرخ زمانی، همان نامی است که چپ وازده ایران عامدانه از یاد برده است، چرا که شاهرخ زمانی، یک تنه انکار کلّ این دم و دستگاه چپ آبرُفتی، و ساز و برگ­های فی­الواقع ضدّ ایدئولوژیک­اش است.


5_ بله، انقلاب‌ها، شکست خورده یا مورد خیانت واقع شده، زلزله­اند و گاه همه چیز را به کلّی نابود می­کنند، اما به همان نسبت هم باید بگوییم که این  انقلاب­ها به سادگی از حافظه سرکوب‌شدگان پاک نمی‌شوند. آن­ها، به تعبیر   بن­سعید، در شکل­های پنهان مخالفت، حضور بینابینی، غیبت‌های تهاجمی، در تشکّلات مولکولی توده­ی مردم در فضای عمومی، با شبکه‌ها و کلمات عبور و ملاقات‌های شبانه و انفجارهای رعدآسای آن، تداوم می‌یابند.
به تعبیر رفیق­مان که بهترین حسن ختام این نوشتار است، ”حتی در بدترین خشک­سالی­ها و در خشک­ترین جاها همیشه جویباری _یا آب باریکه‌ای_ یافت می­شود که از سرگیری شگفت‌انگیز زندگی را جار می‌زند. ما همیشه باید بین مسیانیسم طغیان­گر که تسلیم نمی‌شود و هزاره‌گرایی خفت‌بار که در عوض در انتظار واقعه عظیمی در فراسوها است تمایز قائل شویم. ما باید بین کسانی که در مبارزه در هم می­شکنند و کسانی که خود در هم شکسته­اند، بین ”شکست‌‌های پیروزمندانه“ و فروپاشی تسکین نیافته تفاوت قائل شویم. باید بپرهیزیم از اشتباه گرفتن تسلی‌بخش‌های اتوپیایی و آن اشکال مقاومت را که یک ”سنت غیر قانونی“ را تداوم می‌بخشند و ”محکومی مخفی“ را فراری می‌دهند. همیشه سرآغازهای نوینی وجود دارد، لحظات احیا و سرزنده‌شدن. در دوره­های تاریک و تار تغییر و تحول، آرزوهای این جهانی و معنوی، خرد و عواطف برای آفریدن آمیزه­ای انفجاری در هم می‌آمیزند. تلاش‌ها برای حفظ کهنه با اولین بیانات الکن نو ترکیب می‌شود. حتی در غم‌انگیزترین لحظات نیز سنت بالنده هرگز کاملاً پس پشت سنت میرا نیست.“(4)

ارجاعات:

4. به نقل از آلترناتیو شماره یک: سماجت انقلاب: موش کور و لوکوموتیو، دانیل بن سعید، برگردان: ستاره وارش

جان محمد جراحی کارگر زندانی در خطر است


شنیدیم که محمد جراحی یکی از فعالین سندیکایی و از کارگران زحمتکش آذربایجان که از تاریخ خرداد 1390 در زندان است به علت سرطان حال وخیم و دردمندی دارد و به علت شرایط غیر استاندارد درمانگاه زندان  پزشکان معالج از درمان او عاجز هستند،و متاسفانه مسئولین زندان و قوه قضاییه از دادن مرخصی درمانی به این فعال کارگری امتناع می کنند . ما زندانیان کارگری - سیاسی _ عقیدتی از انسانهای آگاه و تمام مردم آزادیخواه و مبارزان و نهادهای حقوق بشر می خواهیم نسبت به دفاع و حمایت از این فعال کارگری سکوت نکنند و از مقامات بخواهند هر چه سریعتر این کارگر زندانی ، پدر چهار فرزند را آزاد کرده و اجازه و امکان  درمان به او  بدهند .
امضا کنندگان :
1-  مصطفی میری 2 - محمد امیرخیزی 3 – میثاق یزدان نژاد 4 – فیروز منصوری 5 – شاهرخ زمانی 6 – خالد حردانی 7 – احمد امویی 8 -  ... محمودی 9 – رضا شریفی بوکانی 10 – سعید ماسوری 11 – عباس بادپا 12 – سید محمد سیف زاده 13 – شهرام     14 - افشین بایمانی
27/12/1391

باز تکثیر از :
کمیته حمایت از شاهرخ زمانی

لينك گفتگو رادیو ندا در مورد وضعيت وخيم محمد جراحي در گفتگو با نقي محمودي

نامه حمایتی از فرهاد متین


Dear Sir;

This is the confirmation letter about the political asylum seeker, Farhad Matin ( duf.nr: 2011 162865 10-001, regnumber: 125572) from the "Committee to support Shahrokh Zamani the imprisoned workers' rights activist in Iran."
The letter is attached to this e-mail.
Sincerely yours
Committee to support Shahrokh Zamani


موضوع پاسخ منفی به پناه جوی سیاسی فرھاد متین:
duf.nr: 2011 162865 10-001
reg.nr: 125572
عالی جنابان؛
طبق اخبار منتشره مطلع شدیم پناه جوی سیاسی، فرھاد متین اخیرا با پاسخ منفی و تصمیم دیپورت اداره ی مھاجرت کشور نروژ
مواجه شده است. فرھاد متین از فعالین کمونیست شناخته شده است. وی در رادیو اتاق کار در انعکاس اخبار کارگری فعال بوده و
ھم چنین با تعدادی فعال دیگر در وبلاگ آنتی فاشیست ھای ایران و افغانستان مطلب می نویسد. واضح است که بازگرداندن وی به
افغانستان می تواند خطرات شدیدی را برای او به عنوان یک کمونیست  به ھمراه داشته باشد. ضمن این که ما او را به این دلیل که در
ایران به دنیا آمده و بزرگ شده و حتی در حوزه سیاست ایران ھم فعال بوده است، عضوی از طبقه کارگر ایران می دانیم. بنا به
دلایل فوق ضمن ابراز نگرانی شدید از این تصمیم دولت نروژ که تصمیمی غیر انسانی و غیر دموکراتیک است از شما می خواھیم تا
با توجه به وضعیت وی و با توجه به میثاق ھای بین المللی موقعیت پناھندگی وی را ھر چه سریع تر به رسمیت بشناسید.
با تشکر
کمیته حمایت از شاھرخ زمانی
2013.3.17


About negative decision about the political asylum seeker Farhad Matin:
duf.nr: 2011 162865 10-001
reg.nr: 125572
Dear Sirs;
According to the news published recently we were informed that the Norwegian migration board has
given the negative and deportation decision to the political asylum seeker, Farhad Matin. Farhad Matin
is one of the well-known communist activists who is active in the “Worker’s Room Radio” and also
writes articles in the weblog of Anti-Fascist activists of Iran and Afghanistan. No need to say that
deporting him to Afghanistan or Iran will put him in a serious danger as a communist. Meanwhile since
he is born and grown up in Iran and is active in the Iranian political matters area, we know him as a
member of Iranian workers class. Regarding all these we express our deep worries about your decision
which is a total anti-democratic and anti-humanitarian one and ask you to declare his refugee position
as soon as possible in accordance with his situation and international humanitarian conventions.
Sincerely yours
Committee to support Shahrokh Zamani
2013.3.17